Όχι, δεν είμαστε στην 108η θέση της διεθνούς κατάταξης για θέματα ελευθερίας του Τύπου γιατί δεν έχουμε σπουδαίους δημοσιογράφους.
Της Τζώρτζιας Κοντράρου
Όχι, δεν είμαστε στην 108η θέση κάτω από το Μπουρουντί, τη Γκαμπόν, τη Μποτσουάνα και τη Μογγολία γιατί δεν έχουμε ΜΜΕ με ελεύθερη φωνή και ανεξάρτητη λειτουργία.
Είμαστε στην 108η θέση γιατί έχουμε ένα σύστημα που μας φιμώνει, μας στραγγαλίζει, μας ποδηγετεί, μας κυνηγάει ανηλεώς. Κι όσους δεν μπορεί να ελέγξει τους απειλεί, τους εκφοβίζει, φτάνοντας ακόμη και στα άκρα. Βλέπε δολοφονία Καραϊβάζ.
Έχουμε ένα σύστημα αόρατα-ορατό, που λειτουργεί, ενεργοποιείται και αυτοπροστατεύεται όταν κινδυνεύει να εκτεθεί. Να αποκαλυφθεί η παραβατικότητά του. Η παρανομία του. Ο σκοτεινός του ρόλος.
Έχουμε ένα σύστημα, που προστατεύει επίορκους. Ανάλγητα. Απροκάλυπτα. Προκλητικά.
Και το σύστημα αυτό έχει πλοκάμια παντού και εργαλεία επαρκή για να βυθίζει στο σκοτάδι την κοινή γνώμη, να καταπνίγει φωνές και να καλύπτει τις ανομίες των ανθρώπων του. Στη διοίκηση. Στην πολιτική. Στην επιχειρηματικότητα. Στην Δικαιοσύνη.
Με μαέστρο τη νομοθετική εξουσία, εφευρίσκει προσχήματα και νομοθετεί περιορίζοντας ακόμη περισσότερο την ελευθερία του λόγου. Την ελευθερία της έρευνας. Την ελευθερία της ενημέρωσης. Την ψυχή της Δημοκρατίας.
Ο στόχος φίμωσης του Τύπου, που είναι πλέον μάστιγα για πολλές ευρωπαϊκές χώρες, βρίσκει πρόσφορη αρωγή από μία άλλη εξουσία, εκείνη της Δικαιοσύνης.
Εξουσία, η οποία βρίσκεται στην 48η θέση της παγκόσμιας κατάταξης για τη Δικαιοσύνη και το κράτος δικαίου. Η Ελλάδα σύμφωνα με τον πίνακα του World Justice Project Rule of Law Index, βρίσκεται πιο κάτω και από χώρες όπως η Ναμίμπια, η Ρουάντα, η Ρουμανία, η Χιλή, η Κόστα Ρίκα, η Ουρουγουάη, η Λετονία και η Λιθουανία.
Και το κράτος δικαίου πλήττεται ακόμη περισσότερο όταν επιβάλλουν σιωπή ιδιαίτερα σε αποκαλύψεις που αγγίζουν την «κουζίνα» της .Τα του οίκου της.
Όσο για το τεκμήριο αθωότητας, ως νομική αρχή του δικαίου μας, προβάλλεται και υιοθετείται, με απόλυτο τρόπο, όταν έχει ήδη αμφισβητηθεί με την άσκηση διώξεων και μάλιστα κακουργηματικού χαρακτήρα.
Και η κοινωνία οφείλει να μάθει. Ιδιαίτερα όταν από πράξεις, παραλείψεις, συμπεριφορές και μεθοδεύσεις έχουν στιγματιστεί πολίτες και έχουν «δολοφονηθεί» παιδικές ψυχές.
