Καταγγελίες για κακοποιητική συμπεριφορά κατά την εξέταση της στο Ανθρωποκτονιών έκανε κατά τη διάρκεια της σημερινής της απολογίας στο Μ.Ο.Δ. η Ρούλα Πισπιρίγκου.

Του Νίκου Νικολετάκη

Η κατηγορουμένη στην ακροαματική διαδικασία μίλησε αρχικά για τα περιστατικά πριν την συνέντευξη που έδωσαν από κοινού στην εκπομπή “Αλήθειες με τη Ζήνα”. Είπε ότι οι δημοσιογράφοι την πίεζαν και της  έλεγαν ότι θα τη βοηθήσουν. Υποστήριξε ότι ο Μάνος Δασκαλάκης  έδινε πληροφορίες σε δημοσιογράφους αλλά δεν ήθελε να φαίνεται ότι μιλάει εκείνος. Στη συνέχεια έκανε μια εκτενή αναφορά στην ημέρα της σύλληψης της από τους αστυνομικούς του Ανθρωποκτονιών στην Πάτρα και κατήγγειλε ότι την χτύπησαν και την πίεζαν να ομολογήσει ότι δολοφόνησε την κόρη της Τζωρτζίνα.

Όπως είπε ο επικεφαλής αστυνομικός στη διάρκεια της ανάκρισης τη ρώτησε: “Την σκότωσες τη Τζωρτζίνα;” Του λέω “όχι”.  Με το που του είπα “όχι” άρχισε να με βαράει . Το κεφάλι μου πήγαινε και ερχόταν στον τοίχο. Και μου λέει “πες το να τελειώνουμε και με χτύπησε στο στομάχι”. Να μου λέει: “Πες για τον Δασκαλάκη να τελειώνουμε”. Του λέω: “Αφήστε με ήσυχη, πείτε μου τι έχει γίνει με το παιδί. Γιατί με κατηγορείτε;” Από κάποια στιγμή και μετά είχα κουραστεί τόσο πολύ που δεν καταλάβαινα τι γινόταν τι ώρα είναι δεν μου έλεγαν τίποτα. Ανοίγει η πόρτα έρχεται αυτός που είχε έρθει να με πάρει από το σπίτι άρχισε να με βρίζει και να μου λέει: “Έχει φτάσει πρωί, δεν θα ξημερώσουμε με σένα”. Να μου λέει: “Πες το να ελαφρύνεις τη θέση σου”. “Δεν έχω κάνει τίποτα” λέω εγώ. Μπαίνει ο Λύτρας, και ήμουν κατά κόκκινη από τα χτυπήματα.”

Η σημερινή διαδικασία ξεκίνησε χωρίς την παρουσία του συνηγόρου της Αλέξη Κούγια. Αρχικά έδειξε στο δικαστήριο κάποιους νάρθηκες που όπως είπε φορούσε η κόρη της: «Όσο ήταν στην εντατική η Tζωρτζiνα δεν είχε κάποιους νάρθηκες. Και τους έχω φέρει για να τους δείτε»( έβγαλε από την σακούλα τους νάρθηκες και άρχισε να κλαίει)

Ήταν η περίοδος που όλη η Ελλάδα μιλούσε για αυτό που είχε συμβεί στην οικογένεια μου και είχε αρχίσει ένας μύθος γύρω από το δικό μου όνομα. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ξεκίνησε. Έχω κάποια δημοσιεύματα από τις 27 Ιανουαρίου. Εμένα η σύλληψη μου έγινε 30 Μαρτίου.
Έβγαλαν φωτογραφίες με τα παιδιά από το νεκροτομείο. Αυτό ήταν η απόλυτη ντροπή δεν έχω λόγια για αυτό.

Οι δύο υποθέσεις των άλλων 2 παιδιών είχαν μπει στο αρχείο. Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να γίνονται Πυθίες ξαφνικά όλοι . Δεν ξέρω ποιους σκοπούς εξυπηρετεί. Και όλη η κοινή γνώμη μα παρασύρεται από όλο αυτό κ να έχει αυτό το μένος απέναντι μου χωρίς να με γνωρίζει κανείς προσωπικά ούτε εμένα ούτε τον πρώην σύζυγο μου ούτε την οικογένεια μου. Πέρα από τους πολύ κοντινούς μας ανθρώπους δεν γνώριζε κανένας τι συνέβαινε μέσα στο σπίτι μας. Δεν δίναμε δικαιώματα στον περίγυρο. Ωστόσο δεν ήμασταν ένα δημόσιο πρόσωπο για να κάτσει κάποιος να ασχοληθεί. Απλά ακούστηκε η ιστορία ότι το παράδοξο 3 παιδιά στην ίδια οικογένεια μέσα σε 2 χρόνια.
Ήρθε τότε ο κος Σόμπολος στο σπίτι και κάναμε τη συνέντευξη και τότε ο δικηγόρος μας αποφάσισε να αποχωρήσει. Είχαμε αποφασίσει ότι θα κινηθούμε νομικά σε όποιον έβγαινε και μιλούσε για εμάς δημόσια. Εγώ ένιωσα τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο να λέει ότι θα βοηθήσει κλπ κι εγώ συνέχισα να έχω επαφή. Και μετά άρχισε το ντόμινο.
Ότι “αφού μιλήσατε στην κυρία Κουτσελίνη πείτε κάτι σε εμάς. Με έπαιρναν οι δημοσιογράφοι και μου έλεγαν “θα σε βοηθήσουμε” και με ηχογραφούσαν χωρίς να έχω δώσει την συγκατάθεση μου. Δεν έκλαιγα όταν με έπαιρναν τηλέφωνο. Έβγαιναν μετά, έλεγαν “δεν κλαίει η μάνα, είναι ύποπτη, είναι δολοφόνος”. Έφτασαν στο σημείο με μηνύματα να απειλούν και την ίδια μου τη ζωή!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Βόλος: Αυτός είναι ο 32χρονος που βίαζε τη 18χρονη και τον σκότωσε ο πατέρας της

Πάτρα – Απολογία Πισπιρίγκου: «Εγώ δεν έχω καμία σχέση, ούτε τις κεταμίνες ξέρω» – “Αιχμές” για Πέτρο Κουσουλό, Ανδρέα Ηλιάδη

Η εκπομπή της Νικολούλη έβγαλε κάποιες μαρτυρίες με αλλοιωμένη φωνή χωρίς να είναι κάποιος από την οικογένεια μου. Ιστορίες οι οποίες δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Για την Τζωρτζίνα υποτίθεται είχα κίνητρο τον Μάνο. Για τις άλλες δυο δεν μου έχει αποδοθεί αυτό το κίνητρο. Ένα βράδυ λοιπόν που βλέπαμε την Νικολούλη στο σπίτι μας από το Καραμανδάνειο, βλέπω, υποτίθεται χωρίς ονόματα να λένε για το οξυγόνο του παιδιού, για τα κουδούνια για τα μονόκλινα, διάφορα πράγματα. Εδώ όταν ήρθαν οι νοσοκόμες δεν είπαν τίποτα από αυτά. Και εκνευρίζεται ο Μάνος και λέει “θα πάρω τηλέφωνο”. Παίρνει και του λένε “δε θέλουμε εσένα θελουμε να μας μιλήσει η μητέρα”. Και βγήκα και είπα “σταματήστε λέτε ανακρίβειες κλπ”. Ωστόσο, εδώ στην αίθουσα άκουσα από τον κ. Δασκαλάκη να λέει ότι αυτός δεν ήθελε να φέρουμε τους δημοσιογράφους και του φαινόταν περίεργο που εγώ έχω κολλήσει με τη δημοσιότητα. Όμως μου είχε στείλει κάποια μηνύματα – συνομιλίες του μεταξύ του ίδιου και των δημοσιογράφων στα οποία φαίνεται ότι μιλούσε με τους δημοσιογράφους αλλά δεν ήθελε να φαίνεται ότι μιλάει εκείνος, έδινε τις πληροφορίες κλπ. Προσπαθήσαμε να βάλουμε κάποια όρια. Κάποια στιγμή το θέμα ξέφυγε. Δεν το προλαβαίναμε. Επειδή ο Μάνος ήταν στα δρομολόγια έβλεπε τις εκπομπές απο το κινητό του. Ήμασταν στο «ωχ τι θα πούνε πάλι!». Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γύρισε όλο αυτό το κλίμα της συμπόνιας σε μια οικογένεια στο ότι η μάνα σκοτώνει τα παιδιά για τον πατέρα! Είναι ανόητο, χαζό. Πρέπει να σαι ψυχασθενής για να βάλεις ένα τέτοιο κίνητρο χωρίς αποδείξεις χωρίς τίποτα. Έχω αγανακτήσει με όλο αυτό που συμβαίνει. Γιατί ήμουν μόνη μου με το παιδί μου στο θάλαμο. Με ποιον θα ήταν δηλαδή; Όλες οι μανάδες με το παιδί τους είναι. Ήταν το μόνο παιδί που μου είχε απομείνει. Όπως και όταν ήταν η μαλενα στο ελπίδα μαζί της ήμουν. Μα το παιδί που είχε την ανάγκη. Ήρθε ο κος Λύτρας τελικά του δώσαμε τα δεδομένα και για τα τρία παιδιά είπε ότι θέλει να αναλάβει βγήκε και είπε ότι αναλαμβάνει. Μου είπε να μη μιλάω . Ο κος Λύτρας ξανά κατέβηκε στο σπίτι και ήθελε μια συνάντηση και με τις δύο οικογένειες. Τη δική μου και του Μάνου. Και ρωτούσε ο κος Λύτρας όλους τους παρευρισκόμενους. Πως ήμουν εγώ σαν μητέρα τι γινόταν, τη γνώμη τους για τα παιδιά κλπ. Του είπαν όλοι ότι με στηρίζουν κλπ. Ωστόσο μας είχε προσεγγίσει μια νοσοκόμα από το Ωνάσειο. Βγαίνει ένα δημοσίευμα “δολοφονία η Τζωρτζίνα, το χέρι της μάνας, τοξικό αέριο στη μύτη του παιδιού”. Και γίνεται στην Πάτρα ένας χαμός. Δεν μπορούσα να μπω στο σπίτι μου. Είχαν κλείσει οι δημοσιογράφοι την είσοδο. Εγώ να φωνάζω “φύγετε από το σπίτι”, γινόταν χαμός. Φώναζαν “φόνισσα”. Με είχαν καταδικάσει πριν καν καταστω ύποπτη. Να μου φωνάζουν “ναι τα σκότωσες”.

Φτάνει η 30η Μαρτίου, είμαι στον καναπέ, μιλάω με τον Μάνο. Φεύγει για το δρομολόγιο, κάθομαι στον καναπέ και βλέπω να βγαίνει ο κος Λαμπρόπουλος και να λέει: “Βρέθηκε τοξική ουσία στην Τζωρτζίνα”. Αρχίσαμε και ψάχναμε στο google και οι δύο. Το πρώτο πράγμα που μου είπε ο Μάνος τότε ήταν “έλα πάλι με τις βλακείες που λένε”. Θυμάμαι κάπνιζα και μου χτυπάνε το παράθυρο. Ανοίγω την κουρτίνα βλέπω τρεις άντρες, μου δείχνουν την ταυτότητα, ήταν η αστυνομία από το ανθρωποκτονιών. Ανοίγω την πόρτα, μπαίνουν μέσα, ήμουν με την αδερφή μου. Μπήκαν μέσα κάθισαν και μου λένε “όπως είστε φορέστε τα παπούτσια σας και πάμε γιατί σας θέλει ο διοικητής στην ασφάλεια Πατρών”. Λέω να ντυθώ. “Όχι λέει τι να ντυθείς, μια διευκρινιστική θέλει ο διοικητής και θα φύγεις”. Εμείς είχαμε κάνει αίτημα στο Καραμανδάνειο και στο Ρίο να μας δώσουν τους ιατρικούς φακέλους των παιδιών. Ξυπνάω την αδερφή μου. Λέω να ενημερώσω τον κο Λύτρα. “Όχι μου λένε, έλα με τις πιτζάμες δεν χρειάζεται να ενημερώσει κανένας”. Μπαίνω στο μπάνιο να ντυθώ μου ανοίγει ο αστυνομικός την πόρτα. Και μου λέει “ντύσου αλλά η πόρτα θα είναι ανοικτή”. Δεν μου έδειξαν χαρτί ή κάτι ένταλμα σύλληψης τίποτα. Θα πάμε λέει τελικά στη ΓΑΔΑ. Παίρνω τους φακέλους των παιδιών ήταν απ’ έξω ένα τζιπ μαύρο, ήταν μπροστά ένας οδηγός και μια γυναίκα και μόλις πήγα να καλέσω τον δικηγόρο με χτύπησε η αστυνομικός στο χέρι και μου είπε “τέλος τώρα το κινητό δεν ξαναμιλάς με κανέναν.”
Τους λέω “θέλω να μου πείτε τι γίνεται”. Μου λέει: “Μην ξαναμιλήσεις καθόλου” και μου έβαλαν χειροπέδες. Οι χειροπέδες ήταν σφιχτές, με έκοψαν πολύ, μάτωσα και μου αφησαν και σημάδι. Με έγδυσαν, με ψάξανε παντού, μου έβγαλαν τα κομποσκοίνια κλπ. Με είχαν και κοιτούσα τον τοίχο και μου είπαν: “Δε θα γυρίσεις καθόλου πίσω μέχρι να έρθει ο διοικητής και ο προϊστάμενος μας”. Με έβαλαν σε μια καρέκλα σε έναν τοίχο. Τους ζήτησα να καπνίσω δεν με άφησαν. Μπήκαν λοιπόν μέσα. Μου λένε ότι “θα πούμε ότι ο Δασκαλάκης είναι μέσα στα φάρμακα, θα το κανονίσουμε να πούμε ότι το έκανες από οίκτο γιατί το παιδί ήταν άρρωστο. Και θα το κανονίσουμε να είναι η ποινή σου το πολύ 10 χρόνια”. Εγώ αρνιόμουν. Ρωτούσα:  “Έχετε συλλάβει και το Μάνο;” Μου λένε:  “Όχι αλλά δε θέλει να σε ξέρει, δε θέλει να σου ξαναμιλήσει”. Μου έλεγαν ότι μίλησαν με τους δικούς μου και ότι αυτοί πιστεύουν ότι σκότωσες την Τζωρτζίνα και θέλουν να αλλάξουν το όνομα τους και να πάνε στην Αργεντινή.

Εγώ τους έλεγα: Δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο – να ομολογήσω δηλαδή – γιατί δεν ξέρω τι είναι η κεταμίνη ούτε τι έχει συμβεί. Εγώ δεν μιλούσα και μου λέει “Κοίτα με: Γιατί δεν το λες;” Του λέω “δεν έχω να πω τίποτα, θέλω να μιλήσω με την δικηγόρο μου”. Μου λέει: “Σε παράτησε”. Σε ρωτάω: “Την σκότωσες τη Τζωρτζίνα;” Του λέω “όχι”. Με το που του είπα “όχι” άρχισε να με βαράει . Το κεφάλι μου πήγαινε και ερχόταν στον τοίχο. Και μου λέει “πες το να τελειώνουμε και με χτύπησε στο στομάχι”. Να μου λέει: “Πες για τον Δασκαλάκη να τελειώνουμε”. Του λέω: “Αφήστε με ήσυχη, πείτε μου τι έχει γίνει με το παιδί. Γιατί με κατηγορείτε;” Από κάποια στιγμή και μετά είχα κουραστεί τόσο πολύ που δεν καταλάβαινα τι γινόταν τι ώρα είναι δεν μου έλεγαν τίποτα. Ανοίγει η πόρτα έρχεται αυτός που είχε έρθει να με πάρει από το σπίτι άρχισε να με βρίζει και να μου λέει: “Έχει φτάσει πρωί, δεν θα ξημερώσουμε με σένα”. Να μου λέει: “Πες το να ελαφρύνεις τη θέση σου”. “Δεν έχω κάνει τίποτα” λέω εγώ. Μπαίνει ο Λύτρας, και ήμουν κατά κόκκινη από τα χτυπήματα.

Εγώ έφτασα στον κο Κούγια γιατί τότε με άφησε ο Λύτρας γιατί του ζήτησε και καλά ο Μάνος να αναλάβει εκείνον πολιτική αγωγή. Εγώ μετά στη ΓΑΔΑ μίλησα με τον Μάνο στο τηλέφωνο και μου είπε ότι δεν είχε γίνει κάτι τέτοιο.
Δύομιση τη νύχτα μου φέρνουν το ένταλμα. Μου λένε ότι “ωραία αφού δεν έχεις ομολογήσει μέχρι τώρα θα σε πάμε στην ανακρίτρια”. Αυτό που αντίκρισα ήταν απίστευτο. Να φωνάζουν να βρίζουν. Μου είχαν πάρει το λάστιχο από τη φόρμα και μου έπεφτε η φόρμα, με χτύπησε μπουκάλι στον ώμο, μου πετούσαν μπουκάλια. Δημοσιογράφοι να με ρωτάνε “γιατί το κάνες κι αν το μετάνιωσα”. Με ρωτούσαν για τον Μάνο γιατί το κανα; Ήρθε ο τότε δικηγορος πήρε την προθεσμία και μετά ήρθε να με δει στη ΓΑΔΑ αλλά μου είπε ότι δεν μπορεί να συνεχίσει γιατί πήγαν στο σπίτι της μητέρας του και του πετούσαν πέτρες στα παράθυρα. Κι έφυγε. Και έτσι η κ. ανακρίτρια διόρισε δικηγόρο από την νομικη βοήθεια. Έκανα και το πρώτο επισκεπτήριο με τους δικούς μου στη ΓΑΔΑ. Ήρθε μετά ο κος Παπαδόπουλος. Τον δικηγόρο τον αφησαν να με δει μία ώρα, τους δικούς μου 10 λεπτά με το ρολόι. Το μόνο που μου είπε εκείνη την ώρα είναι ότι “η κεταμίνη είναι φάρμακο του νοσοκομείου”.  Λέω “δηλαδή είναι λάθος των γιατρών;”  “Δεν ξέρουμε θα δούμε” μου λέει  Εγώ το υπόμνημα δεν το είδα καν . Ό,τι μου έδωσε ο δικηγορος το υπέγραψα. Απολογήθηκα, περίμενα λίγη ώρα, πέρασα εισαγγελέα. Μετά μου λέει “προφυλάκιση” της λέω “γιατί”; Και λέει “πάρτε την”. Είχα επιθέσεις από κάποιες στην φυλακή λεκτικές μόνο γιατί εγώ δεν έβγαινα από το κελί, δεν μιλάω με κανέναν μέσα από τη φυλακή. Για αρκετό καιρό περίπου ένα μήνα και μετά η διευθύντρια το έλυσε το θέμα. Μετά από λίγο καιρό προσπάθησα να έχω επικοινωνία με τους συγγενείς του κου Δασκαλάκη. Για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζω, λίγο πριν αρχίσει η δίκη σταμάτησαν. Είχε βγει τότε ο κος Πλεύρης και είπε “θα κινηθούμε νομικά εάν η 33χρονη εναντιωθεί σε γιατρούς και νοσηλευτές.”

Ερωτήσεις 

Αφού ολοκλήρωσε αυτά που ήθελε να πει η κατηγορουμένη ξεκίνησε η διαδικασία των ερωτήσεων.

Πρόεδρος:  Σας άκουσα με πολλή προσοχή. Θέλω να πάμε πίσω. Στην αρχή. Θέλω να καταλάβω ποιον άνθρωπο έχω απέναντι μου. Μιλήστε μας για τον εαυτό σας. Για την παιδική σας ηλικία.

Ρούλα: Έχω γεννηθεί το 89 στην Πάτρα. Μεγάλωσα σε μια περιοχή της  Πάτρας σε δικό μας σπίτι. Σε 2-3 γωνιές πάρα πέρα ήταν το σπίτι του παππού και της γιαγιάς μου. Στην πλατεία ήταν μια ψησταριά που την είχαν οι παππούδες μου. Στην Αθήνα υπάρχει ο παππούς μου από την πατρική πλευρά. Τη γιαγιά μου δεν την γνώρισα. Εγώ μεγάλωσα με τους γονείς, τους παππούδες και τον θείο μου και σε ηλικία 4 ετών αρρώστησα από οστεομυελίτιδα και έτσι έχασα και την πρώτη χρονιά στο σχολείο στην α δημοτικού. Μεγαλωσα με τεράστια αγάπη, ό,τι ήθελα το είχα. Από την παιδική μου ηλικία είχα δυο φίλες. Η μια δεν είναι στη ζωή πλεον είχε ένα τροχαίο δυστύχημα η άλλη μένει στην Αγγλία είναι παντρεμένη και είναι η κουμπαρά μου. Οι γονείς μου έναν χρόνο μετά την γέννηση της αδερφής μου χώρισαν. Πάντα ήμασταν πολύ οικογενειακά. Εγώ τελείωσα το σχολείο. Τεχνικό λύκειο.

Πρ. Πως αντιληφθήκατε το διαζύγιο ως παιδί;

Ρούλα: υπήρξε αντιδικία μεταξύ των γονιών μου. Για το οικονομικό θέμα και δεν είχαμε καλές σχέσεις με τον μπαμπά μου μετά το διαζύγιο. Παρότι του είχα και μου είχε αδυναμία. Εγώ προσωπικά το διαζύγιο δεν με ενόχλησε γιατί είδα ότι η μητέρα μου ήταν πολύ καλύτερα μετά από αυτό. Ο πατέρας μου ξανά παντρεύτηκε έκανε άλλα δυο παιδιά. Αραιά και που συναντιόμασταν ειδικά όταν πίεζε η μητέρα μου να βλέπει την αδερφή μου που ήταν πιο μικρή σε ηλικία. Μάθαινε νέα μας ανα περιόδους. Οι σχέσεις μας έχουν γίνει καλές μετά το θάνατο της μαλενας.

Πρ. Οι γραμματικές σας γνώσεις ;

Ρούλα: Έχω τελειώσει το τεχνικό λύκειο. Τότε λέγονταν ΤΕΕ. Υπήρχαν κατευθύνσεις εγώ διάλεξα το τεχνικό γιατί πήγαν οι φίλες μου & μου είχαν πει ότι είναι πιο εύκολο στις πανελλαδικές. Και διαλέξαμε με τη φίλη μου το βοηθός νοσηλευτικής.