Καταπέλτης για τη λειτουργία της Δικαιοσύνης και τη σχέση δικαστών – δικηγόρων, ο πρόεδρος της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων κ. Δημήτρης Βερβεσός.
Της Τζώρτζιας Κοντράρου
Σε μία εποχή που έχει κλονιστεί σοβαρά η εμπιστοσύνη των Ελλήνων πολιτών στην ανεξαρτησία και την αμεροληψία της Δικαιοσύνης, ενώ η λειτουργία κράτους δικαίου στη χώρα μας κατατάσσεται, από διεθνείς οργανισμούς, σε θέσεις υποδεέστερες ακόμη και από χώρες με αμφίβολες δημοκρατικές λειτουργίες, δικαστικοί συνδικαλιστικοί σχηματισμοί άνοιξαν πόλεμο με τους συλλειτουργούς της δικαιοσύνης που είναι οι δικηγόροι.
Και ζητούν – οι δικαστές – να αλλάξει το πειθαρχικό δίκαιο των δικηγόρων και να τεθεί ουσιαστικά υπό τον έλεγχο των δικαστικών. Γιατί – δήθεν – οι δικηγόροι μένουν ατιμώρητοι, ιδιαίτερα για συμπεριφορές που εκτιμούν οι δικαστές ότι τους προσβάλλουν ή θίγουν το κύρος της Δικαιοσύνης. Οι αλλεπάλληλες δημόσιες ανακοινώσεις της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων περιλαμβάνουν μία φρασεολογία σχετικά ασυνήθιστα επιθετική για συνδικαλιστικό όργανο δικαστικών λειτουργών.
Αλλά το σημαντικότερο όλων είναι ότι δεν δείχνουν καμία διάθεση αυτοκριτικής, καθώς ουδέποτε εκδόθηκε ανακοίνωση καταδίκης συμπεριφορών, αλλά και εκδόσεων αποφάσεων κραυγαλέων εναντίον των πολιτών, ακόμη και αντίθετων με το ίδιο το Σύνταγμα.
Φαίνεται πως ενοχλήθηκαν οι δικαστές και εισαγγελείς όταν ζητήθηκε από τους δικηγόρους να επιβάλλονται χρηματικές ποινές – μείωση μισθού – σε δικαστικούς όταν καθυστερούν την έκδοση δικαστικών αποφάσεων, την ίδια ώρα που εισπράττουν αρκετά υψηλό επίδομα για την ταχεία έκδοση των αποφάσεων. Επίδομα που το εισπράττουν όλοι, ανεξαιρέτως της επιμέλειας που επιδεικνύουν στο να τηρούν τον προβλεπόμενο από τον κανονισμό χρόνο ολοκλήρωσης μιας δικαιοδοτικής διαδικασίας.
Ενοχλούνται, επίσης, και από την κριτική που ασκείται – και ορθώς δημόσια – κατά αποφάσεων ή χειρισμών, κυρίως, για υποθέσεις που ενδιαφέρουν μεγάλα οικονομικοπολιτικά συμφέροντα σε βάρος του κάθε έλληνα πολίτη.
Με στόχο, λοιπόν, να μείνουν στο απυρόβλητο προτείνουν να ελέγξουν απολύτως τη φωνή και να κάμψουν την αντίδραση των συλλειτουργών καθώς είναι αυτοί που και γνωρίζουν και μπορούν να τεκμηριώσουν την κριτική τους αποκαλύπτοντας το επίπεδο της απονομής Δικαιοσύνης σήμερα στην Ελλάδα. Έφτασαν, μάλιστα σε σημείο να ζητούν να θεσπισθεί δικαίωμα να αφαιρούν δικογραφίες από δικηγόρους που έχει επιλέξει ο κάθε πολίτης και να τις αναθέτουν σε άλλους δικηγόρους προφανώς ηπιότερους, νεώτερους και φοβισμένους.
Κι όλα αυτά την ώρα που:
-Οι έλληνες πολίτες πληρώνουν πρόστιμα και αποζημιώσεις για λανθασμένες δικαστικές αποφάσεις που εκδίδονται από τα δικαστήρια μας και καταπίπτουν στο ΔΕΕ. Ενώ οι δικαστές που τις εξέδωσαν μένουν άγνωστοι και ατιμώρητοι.
-Η πλειονότητα, κυρίως νέων, δικαστικών σκέπτονται πρώτα τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν προσωπικά στην καριέρα τους από την έκδοση μίας απόφαση ευρύτερου ενδιαφέροντος και δευτερευόντως την ορθότητα της ως προς ισχύον συνταγματικό και νομοθετικό μας πλαίσιο.
-Το δικαστήριο αγωγών κακοδικίας, ήταν και είναι ένας θεσμός «για τρελούς και ανόητους» όπως έλεγαν οι παλιοί νομικοί, καθώς σχεδόν καμία προσφυγή δεν έχει τύχη.
-Καμία κριτική για αποφάσεις, οι οποίες προσβάλλουν το κοινό περί δικαίου αίσθημα καθώς συντάσσονται απροκάλυπτα με αντισυνταγματικές διατάξεις. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις η αξιοποίηση των καμένων δασών από ιδιώτες και η λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, παρά τη ρητή απαγόρευση από το Σύνταγμα. Η δε απόφαση του ΣτΕ περί λειτουργίας της Βουλής με μικρότερο αριθμό των 300 βουλευτών που προβλέπει ο νόμος γιατί να μην οδηγήσει και σε απόφαση λειτουργίας της Βουλής με 159, όσους, δηλαδή, βουλευτές διαθέτει η κυβερνητική πλειοψηφία;
-Οι συνεχείς αντιθεσμικές παρεμβάσεις των ηγετικών στελεχών της δικαιοσύνης σε ανοικτές και κρίσιμες για την κυβέρνηση υποθέσεις (Τέμπη, υποκλοπές, funds) ουδόλως ευαισθητοποίησαν την οσονούπω υπό κρίση του κλάδου συνδικαλιστική πλειοψηφία των δικαστικών που ξιφουλκούν εναντίον όλων όσων βλέπουν, αντιλαμβάνονται, καταγγέλλουν, διαμαρτύρονται και απαξιώνουν την άσκηση του έργου, για το οποίο οι ίδιοι οι πολίτες πληρώνουν και μάλιστα αδρά.
Επειδή ο σεβασμός και η εμπιστοσύνη δεν χαρίζονται, ούτε επιβάλλονται, εάν πράγματι ενδιαφέρονται για την αποκατάσταση του κύρους τόσο των δικαστικών λειτουργών όσο και της ίδιας της Δικαιοσύνης ας αρχίσουν από τον οίκο τους, ενισχύοντας την προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία τους, αναβαθμίζοντας την ποιότητα της απονομής δικαίου και αντιδρώντας σε κάθε είδους παρέμβαση έσω/εξωθεσμικών κύκλων.
