Ο κύκλος αίματος της Greek Mafia και η σιωπή που τον θρέφει

Από τα ξημερώματα σήμερα πολλοί, επικοινώνησαν με διάφορους τρόπους στέλνοντας μου, την είδηση της δολοφονίας ενός ανθρώπου που αντίκριζα παραπάνω από ένα μήνα ανάμεσα σε πάνοπλους αστυνομικούς πέρσι τον Ιούλιο ως κατηγορούμενο για τη δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ. Σε μια δίκη στην οποία οι θεσμοί λύγισαν και δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Σε μια δίκη που πριν αρχίσει γνωρίζαμε πότε θα ολοκληρωθεί. Σε μια δίκη που ο ψευδομάρτυρας δεν συνελήφθη. Σε μια δίκη που δεν ασκήθηκε Έφεση ως αν να αφορούσε κάτι καθημερινό συνηθισμένο.

Για προσωπικούς λόγους δεν θέλησα να μιλήσω καθώς κάθε πράξη αφαίρεσης ζωής είναι απεχθής και στη ζωή μου δεν αντιλήφθηκα ποτέ τη βία ως λύση για όσα συμβαίνουν γύρω μας όσο και αν μας πονούν. Πλην όμως νιώθω την ανάγκη να αποτυπώσω κάποιες σκέψεις απευθυνόμενος σε όσους μπορούν και θέλουν να δουν μια εκδοχή αλήθειας.

Η δολοφονία του Γιάννη Λάλα δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν η επόμενη πράξη ενός γνωστού, αιματηρού σεναρίου που επαναλαμβάνεται με μαθηματική ακρίβεια. Από το 2017 μέχρι σήμερα, περισσότεροι από είκοσι άνθρωποι έχουν εκτελεστεί με τον ίδιο σχεδόν τρόπο: Βασίλης Στεφανάκος, Γιάννης Σκαφτούρος, Τάσος Μπερδέσης, Κώστας Γρίβας, Δημήτρης Καπετανάκης, Γιώργος Λίτσας – και πλέον, ο Γιάννης Λάλας.

Όλοι συνδέονται, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, με την οργάνωση, τις ισορροπίες και τα συμφέροντα της λεγόμενης Greek mafia: ενός συστήματος με ομόκεντρους κύκλους, όπου τα χρήματα, οι πληροφορίες και η βία κυκλοφορούν με ροή σχεδόν θεσμική.

Η ελληνική μαφία δεν είναι ούτε ρομαντική υπόθεση του υποκόσμου, ούτε σκοτεινή ιστορία της νύχτας. Είναι ένας παράλληλος μηχανισμός ισχύος, με σταθερές αγορές: προστασία σε οίκους ανοχής και λέσχες, λαθρεμπόριο καυσίμων και τσιγάρων, διακίνηση ναρκωτικών, εκβιασμούς και ξέπλυμα χρήματος μέσω εταιρειών-βιτρινών. Είναι ένα πλέγμα σχέσεων που αγγίζει πρόσωπα εντός και εκτός κρατικών μηχανισμών — αστυνομικούς, επιχειρηματίες, μεσάζοντες, νομικούς, ακόμη και δημόσιους λειτουργούς.

Ένα σύστημα με ιεραρχία και συνέπεια

Ο κορμός του οργανωμένου εγκλήματος στην Ελλάδα λειτουργεί με ιεραρχία και πειθαρχία.

Στην κορυφή βρίσκονται οι «εργολάβοι» – αυτοί που μοιράζουν περιοχές, κλείνουν δουλειές και καθορίζουν ποιος προστατεύεται και ποιος όχι. Πιο κάτω, οι «λογιστές» και «διαχειριστές» – εκείνοι που ελέγχουν τα μαύρα ταμεία, μεταφέρουν χρήματα, και διασυνδέουν το έγκλημα με την επιχειρηματική βιτρίνα. Και στο πεδίο, οι εκτελεστές: άνθρωποι χωρίς κοινωνική ταυτότητα, με στρατιωτικό επαγγελματισμό, που έρχονται και φεύγουν χωρίς να αφήνουν ίχνος.

Ανάμεσά τους κινείται ένα αόρατο δίκτυο προστασίας — επίορκοι ένστολοι, χαρτοφυλάκια διαρροών, πληροφορίες για κινήσεις στόχων. Οι δολοφονίες είναι αποτέλεσμα αυτής της διαπλοκής: συμβόλαια που κλείνονται με τη σιωπηλή συνενοχή όσων υποτίθεται ότι ελέγχουν το έγκλημα.

Οι φυλακές ως επιχειρησιακός κόμβος

Εδώ και χρόνια, οι ελληνικές φυλακές έχουν μετατραπεί σε κέντρα διοίκησης του εγκλήματος. Μέσα από κινητά, επαφές, “παραθυράκια” επικοινωνίας και χρηματοοικονομικές διαδρομές, δίνονται εντολές, ρυθμίζονται πληρωμές και οργανώνονται εκτελέσεις. Κάθε φορά που οι αρχές προχωρούν σε επιχειρήσεις ελέγχου, αποκαλύπτονται δεκάδες κινητά, όπλα, ακόμη και σχέδια βίαιων ενεργειών. Κι όμως, το σύστημα επιβιώνει.

Η δολοφονία Λάλα ως μήνυμα

Οι εκτελέσεις αποτελούν μήνυμα εσωτερικής πειθαρχίας. Πολλά τα κυκλώματα με κορυφαίο αυτό του λαθρεμπορίου τσιγάρων. Σε μια αγορά που κινεί εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, η παραμικρή ρήξη ή υπόνοια διαρροής πληρώνεται με αίμα.

Το «συμβόλαιο» δεν ήταν πράξη εκδίκησης, αλλά επανεγκαθίδρυση ισορροπιών. Κάποιος έπρεπε να εξαφανιστεί για να σταλεί το μήνυμα ότι ο μηχανισμός παραμένει υπό έλεγχο.

Γιατί ο κύκλος αίματος δεν θα κλείσει

Η ελληνική μαφία δεν θα εξαφανιστεί με μια αστυνομική επιχείρηση.

Γιατί το πρόβλημα δεν είναι οι εκτελεστές — είναι οι θεσμικές ρωγμές που τους επιτρέπουν να λειτουργούν.

Όσο μέσα στην αστυνομία υπάρχουν πρόσωπα που «πληροφορούν» ή «καλύπτουν», όσο οι φυλακές λειτουργούν ως τηλεφωνικά κέντρα εγκλήματος, όσο οι έρευνες για το ξέπλυμα καθυστερούν και οι δικαστικές διαδικασίες σέρνονται, ο κύκλος του αίματος θα συνεχίζεται.

Η Greek mafia δεν είναι υπόγεια οργάνωση. Είναι η σκοτεινή όψη της κανονικότητας: οικονομικά συμφέροντα με πολιτικές προσβάσεις και κοινωνική ανοχή.

Και η σιωπή των δημοσιογράφων

Το πιο ανησυχητικό όμως δεν είναι ότι συνεχίζονται οι δολοφονίες. Είναι ότι συνεχίζεται η σιωπή. Μετά τη δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ, η πένα της ερευνητικής δημοσιογραφίας έχει σχεδόν σιγήσει. Εκεί όπου θα έπρεπε να υπάρχει πίεση, διαφάνεια και επίμονη έρευνα, υπάρχει απλώς καταγραφή γεγονότων.

Η σιωπή δεν είναι ουδέτερη. Είναι συνένοχη.

Όταν οι δημοσιογράφοι παύουν να ερευνούν και περιορίζονται στο να περιγράφουν, τότε το ανεξέλεγκτο γίνεται καθεστώς και το αδιερεύνητο μετατρέπεται σε μηχανισμό εξουσίας.

Η Greek mafia δεν φοβάται τις σφαίρες· τις ανταποδίδει.

Αυτό που φοβάται — και σήμερα μοιάζει να έχει εξουδετερωθεί — είναι η δημόσια έκθεση, η συνεχής αποκάλυψη, η ερευνητική επιμονή. Όσο η κοινωνία και τα μέσα ενημέρωσης αποδέχονται τη βία σαν “φυσιολογική συνέχεια” ενός υποκόσμου που δεν τους αφορά, η μαφία θα παραμένει αόρατη, παντού παρούσα και πάντα ασφαλής.

Ο κύκλος αίματος δεν κλείνει, γιατί έχει πάψει να ενοχλεί. Και η πιο επικίνδυνη μορφή συνενοχής είναι η σιωπή που μοιάζει με ενημέρωση.

Υγ:Αυτές οι σκέψεις ως μια συνέχεια ευθύνης και ανταπόδοσης στον Γιώργο Καραϊβάζ, τον αδέσμευτο,αμερόληπτο, ασυμβίβαστο «Άνθρωπο» που αν ζούσε σήμερα θα μιλούσε με στοιχεία ονόματα και διευθύνσεις. Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα όταν αποφασίσεις να συγκρουστείς με το τέρας, θα βρεθείς είτε κατηγορούμενος είτε νεκρός, ηθικά ή βιολογικά εξοντωμένος.

Αντώνης Ξυλουργίδης, δικηγόρος

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Γιάννης Λάλας: Πλάνα από το ξενοδοχείο που δολοφονήθηκε – Το πρώτο σχόλιο του απεσταλμένου μας, Βαγγέλη Τριάντη