Όταν πυροβολούν εναντίον δημοσιογράφων, πυροβολούν την ίδια τη Δημοκρατίας.
Στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, κάποιοι επιμένουν να παίζουν με τη φωτιά της ανομίας. Όχι στα σκοτεινά σοκάκια της παραβατικότητας, αλλά στο πιο επικίνδυνο πεδίο: εκεί που επιχειρείται η φίμωση του Τύπου, η τρομοκράτηση όσων τολμούν να μιλούν, να αποκαλύπτουν, να ενοχλούν. Οι πρόσφατοι πυροβολισμοί εναντίον της εφημερίδας ΜΠΑΜ –είτε πρόκειται για στοχευμένη επίθεση είτε για «μήνυμα» από σκοτεινά συμφέροντα– δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας: η δημοσιογραφία βρίσκεται στο στόχαστρο.
Κάθε φορά που ένα στυλό μετατρέπεται σε στόχο, κάθε φορά που ένα ρεπορτάζ ενοχλεί τόσο ώστε να προκαλεί απειλές, επιθέσεις ή και πυροβολισμούς, είναι η κοινωνία ολόκληρη που πληρώνει το τίμημα της σιωπής.
Γιατί η δημοσιογραφία, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να την απαξιώσουν ή να την ελέγξουν, είναι η τελευταία γραμμή άμυνας απέναντι στην αυθαιρεσία, τη διαφθορά και την ασυδοσία της εξουσίας – όποια μορφή κι αν παίρνει.
Όσοι σήμερα πυροβολούν ή απειλούν δημοσιογράφους, αύριο θα απαιτούν να γράφουμε ό,τι τους βολεύει. Θα μας θέλουν πρόθυμους, φοβισμένους, υποταγμένους. Κι αν δεν μας ελέγχουν με «δωράκια» ή πιέσεις, θα προσπαθούν να μας ελέγξουν με σφαίρες.
Ας το πούμε καθαρά: αυτό δεν είναι απλώς ένα ζήτημα ασφάλειας. Είναι υπαρξιακό. Η επίθεση σε δημοσιογράφο είναι επίθεση στον ίδιο τον πυρήνα της δημοκρατικής λειτουργίας. Και όταν η Πολιτεία δεν απαντά άμεσα, με αποφασιστικότητα και μηδενική ανοχή, τότε αφήνει χώρο στο σκοτάδι να επεκταθεί.
Η σιωπή είναι συνενοχή. Και η αδράνεια είναι πρόσκληση προς τους επόμενους.
Σε μια χώρα όπου οι δημοσιογράφοι χρειάζονται αστυνομική προστασία για να κάνουν τη δουλειά τους, κάτι πάει πολύ στραβά. Αλλά όσο υπάρχουν ακόμη εκείνοι που δεν λυγίζουν, όσο υπάρχουν εκείνοι που συνεχίζουν να γράφουν, να αποκαλύπτουν και να μιλούν χωρίς φόβο, η ελπίδα δεν έχει σβήσει.
Η ελευθερία του Τύπου δεν διαπραγματεύεται. Και δεν φιμώνεται με σφαίρες.
Τζώρτζια Κοντράρου
