Η πρόσφατη συζήτηση γύρω από τη δυνατότητα 13ωρης ημερήσιας απασχόλησης έχει αναδείξει ένα ουσιαστικό νομικό και πρακτικό ζήτημα: στην πράξη, το «13ωρο» δεν μπορεί να εφαρμοστεί, καθώς παραβιάζει το ελάχιστο όριο συνεχούς ημερήσιας ανάπαυσης των 11 ωρών, όπως αυτό προβλέπεται από το άρθρο 172 του Κώδικα Εργατικού Δικαίου (εφεξής: Κ.Ε.Δ.).
Σύμφωνα με το άρθρο 172 Κ.Ε.Δ., κάθε εργαζόμενος δικαιούται υποχρεωτικά ένα διάλειμμα, το οποίο μπορεί να φτάσει τα τριάντα λεπτά και δεν λογίζεται ως χρόνος εργασίας. Για παράδειγμα, σε πενθήμερη πλήρη απασχόληση οκτώ ωρών ημερησίως, ο εργαζόμενος παραμένει στην εργασία του συνολικά 8 ώρες και 30 λεπτά την ημέρα, καθώς προστίθεται το 30λεπτο διάλειμμα.
Εξάλλου, εάν συνυπολογιστεί ο χρόνος προετοιμασίας πριν και μετά την εργασία (που επίσης δεν θεωρείται χρόνος εργασίας, αλλά ούτε και χρόνος ανάπαυσης), η παραμονή του εργαζομένου στον χώρο εργασίας αυξάνεται ακόμη περισσότερο. Στην περίπτωση, δηλαδή, που για έναν εργαζόμενο προβλέπεται χρόνος προετοιμασίας 10 λεπτών προ της έναρξης και 10 λεπτών μετά τη λήξη του ωραρίου, τότε ο χρόνος κατά τον οποίο ο εργαζόμενος παραμένει στην εταιρεία ανέρχεται στις 8 ώρες και 50 λεπτά, συμπεριλαμβανομένου του διαλείμματος. Εάν δε, πρόκειται για εργαζόμενο σε επιχείρηση στην οποία προβλέπεται χρόνος προετοιμασίας 30 λεπτών προ της έναρξης και 30 λεπτών μετά τη λήξη (π.χ. βιομηχανία), τότε ο ως άνω χρόνος παραμονής στους χώρους της επιχείρησης ανέρχεται στις 9 ώρες και 30 λεπτά, χωρίς να έχει παρασχεθεί υπερεργασία ή υπερωρία!
Εφόσον ο εργοδότης ζητήσει από τον εργαζόμενο την παροχή υπερωριακής απασχόλησης τεσσάρων ωρών, ο συνολικός χρόνος παρουσίας του εργαζομένου στον χώρο εργασίας μπορεί να φτάσει ακόμη και τις 14 ώρες και 30 λεπτά ημερησίως, βάσει των ανωτέρω! Κατά συνέπεια, η ημερήσια ανάπαυση περιορίζεται, παραδείγματος χάριν, σε 9 ώρες και 30 λεπτά, γεγονός που συνιστά σαφή παραβίαση του ελάχιστου ορίου συνεχούς ημερήσιας ανάπαυσης των 11 ωρών· το ελάχιστο αυτό όριο συνεχούς ημερήσιας ανάπαυσης προστατεύεται ιδιαίτερα και από το ενωσιακό δίκαιο.
Ως προς τον υπολογισμό του ελάχιστου ορίου ημερήσιας ανάπαυσης, αυτός εκκινεί από τη λήξη της απασχόλησης του εργαζομένου. Έτσι, παραδείγματος χάριν, εάν ο εργαζόμενος απασχολείται με ωράριο 9:00–17:30 – στο οποίο περιλαμβάνεται και το διάλειμμα διάρκειας 30 λεπτών – τότε ο υπολογισμός του χρόνου ανάπαυσης ξεκινά από τις 17:30 και, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να λήξει πριν από τις 4:30 π.μ.
Συνεπώς, η εφαρμογή του 13ώρου αποδεικνύεται ανέφικτη στις περισσότερες περιπτώσεις, καθώς θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε παράνομη συρρίκνωση του χρόνου ανάπαυσης των εργαζομένων. Μόνο υπό την προϋπόθεση ότι, με ατομική σύμβαση ή συλλογική συμφωνία, το διάλειμμα θα λογιστεί ως αμειβόμενος και υπολογιζόμενος χρόνος εργασίας (π.χ. ωράριο 9:00–17:00), θα μπορούσε, θεωρητικά, να καταστεί δυνατή η εφαρμογή μιας τέτοιας ρύθμισης.
Πηγή: dikigorosergatologos.gr
Η Δικαιοσύνη χρειάζεται δικηγόρους που μιλούν και όχι φοβισμένους και σιωπηλούς
