Η Νίκη Χατζηπανταζή η μητέρα του 16χρονου Θεοδόση, ένα από τα θύματα του ψευτογιατρού, Νίκου Κοντοστάθη μιλά για την καταδίκη του ανθρώπου που της στέρησε το παιδί της. Στον «Dr. Kontos» επιβλήθηκε μια από τις μεγαλύτερες στην ιστορία ποινές.
Όπως λέει η κυρία Χατζηπανταζή για την απόφαση της δικαιοσύνης να του επιβάλλει 8 φορές ισόβια και 50χρονια κάθειρξη:
«Σαφώς μας έχει δώσει μεγάλη ικανοποίηση και χαρά. Είναι ανεξάρτητη από τον πόνο που νοιώθουμε, ο πόνος μας δεν μετριάζεται με τίποτα. Το ζούμε κάθε λεπτό και θα το ζούμε πάντα. Σε ότι αφορά τη δικαιοσύνη, έχει φως μέσα της, έχει χαρά. Αυτή τη χαρά και το φως το νοιώσαμε. Η δικαιοσύνη είναι συστατικό της δημοκρατίας, είναι συστατικό του πολιτισμού και είναι αξιοθαύμαστο και οφείλει η πολιτεία την απονέμει με τον καλύτερο τρόπο γιατί φέρνει και αρμονία, φέρνει και ισορροπία και εξυγιάνει όλη την κατάσταση.
Για τη στάση της δικαστή η οποία ξέσπασε σε κλάματα μετά την ανακοίνωση της ποινής, η γυναίκα αναφέρει πως «καθ’ όλη τη διάρκεια του τεράστιου αυτού δικαστηρίου εδώ και έναν χρόνο τόσο η πρόεδρος όσο και ολόκληρη η έδρα ήταν σε έναν ρόλο που θα έπρεπε να είναι αμερόληπτοι και αυτό έκαναν. Ισότιμοι και δίκαιοι απέναντι σε όλες τις πλευρές. Με το που όρισε το πέρας το πέρας της δίκης, η πρόεδρος βγήκε από το ρόλο της και ήταν φυσικό να κατακλυστεί από το ανθρώπινο συναίσθημα. Αυτή η γυναίκα μαζί με όλη την έδρα επέβαλαν την βαρύτερη ποινή. Δεν είναι εύκολο για έναν άνθρωπο να το κάνει αυτό. Έπρεπε να τα μετρήσει όλα. Από την άλλη ένοιωσε και τη χαρά ότι έχει απονείμει τη δικαιοσύνη γιατί έχει φέρει τη χαρά και σε εμάς στα θύματα και δύναμη για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε».
Ερωτώμενη για τη στάση του 50χρονου απατεώνα, σχολίασε: «Για 20 χρόνια και πλέον που δρούσε εγκληματικά πάντα ξεγελούσε τους μηχανισμούς της δικαιοσύνης. Ήταν η πρώτη φορά που δεν κατάφερε να τους ξεγελάσει. Και δεν ξέρω κατά πόσο το έχει καταλάβει και δεν είμαι σε θέση να το ερμηνεύσω».
Όπως σημειώνει η κυρία Χατζηπανταζή:
«Εμείς παλέψαμε δύο φορές. Μια φορά για τη ζωή των παιδιών μας που ήμασταν διατεθειμένοι και κάναμε τα πάντα και θα κάναμε ακόμα περισσότερα μέχρι τη στιγμή που τον συναντήσαμε, εάν δεν μας εμπόδιζε. Και όταν συνειδητοποιήσαμε ότι το παιδί δεν έφυγε από τη νόσο αλλά από την ενέργεια αυτού του ανθρώπου έπρεπε να αποκαταστήσουμε τον τρόπο με τον οποίον έφυγαν τα παιδιά μας. Είναι για μας σκοπός ζωής. Ήταν διπλός ο αγώνας μας. Δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε αλλιώς. Είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι με αυτό που έγινε».
