Η έννοια της Πολιτικής συναρθρώνεται με την έννοια της Δικαιοσύνης όχι κατ’ ανάγκη θεσμικά, διότι θεωρητικά τουλάχιστον δυνάμει του άρθρου 26 του Συντάγματος υφίσταται ρητή μνεία περί της οριοθέτησης των εξουσιών, υπό την ανοχή της υπάρξεων θεμιτών παρεκκλίσεων εκ του βασικού κανόνα, αυτών δηλαδή των διασταυρώσεων των εξουσιών, δια των οποίων οι πρόεδροι και οι αντιπρόεδροι των ανώτατων δικαστηρίων διορίζονται εκ της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας.
Ανεξαρτήτως αυτής όμως της παραδοσιακής προβληματικής, αντιμετωπίζουμε, δια γυμνού οφθαλμού, πάντοτε κατά την υποκειμενική μου άποψη την οποία εκφέρω με ρητή επιφύλαξη τυχόν αντιλόγου, ορισμένα πρωτοφανή φαινόμενα, όπου θίγεται κατάφωρα και αυτόχρημα η λειτουργική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και δη της Εισαγγελικής Αρχής ως αυτόκλητος εκ του Νόμου Θεματοφύλακας της εννόμου τάξης προς άπαντες ισοτίμως και προς την διαφύλαξη του δημοσίου και συλλογικού συμφέροντος των πολιτών.
Εντούτοις όμως μετά λύπης μας διαπιστώνουμε την επιλεκτική παρέμβαση της Εισαγγελίας, ή την τήρηση εκκωφαντικής στάσης προς μία υπόθεση, δια την οποία δικαιολογείται η άμεση και παραχρήμα ανταπόκριση, αποδεικνύοντας τα ενεργά υγιή αντανακλαστικά δια την εύρυθμη λειτουργία της Δημοκρατίας μας και τους θεσμούς, πλην όμως δια μία έτερη περίπτωση εξίσου σημαντική, η Εισαγγελία τηρεί αιδήμονα σιωπή, παρά την μείζονα σπουδαιότητα δια την κοινωνία και τους πολίτες.
Την ως άνω διφυή στάση, ουδόλως δύναμαι να επεξηγήσω, δηλαδή την εφαρμογή δύο μέτρων και δύο σταθμών, δια εξ αντικειμένου μείζονα, καίρια και ακανθώδη ζητήματα της τρέχουσας πραγματικότητας, το δε παράδοξο είναι ότι το αυτό πράττουν και τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, ασφαλώς όμως, η αποστολή τους, ως θύλακες φαιάς προπαγάνδας αντί τριάκοντα αργυρίων, συνιστά μία συνείδηση εις την κοινή γνώμη, καθότι έχουν απολέσει τον κατά το Σύνταγμα ρόλο τους περί της αντικειμενικής πληροφόρησης και έχουν απροσχημάτιστα μετασχηματιστεί σε εξωνημένες θεραπαινίδες παραπληροφόρησης των πολιτών, καθ’ υπαγόρευση των ιδιοτελών πολιτικών σκοπιμοτήτων της εκάστοτε κυβερνήσεως.
Ούτως ή άλλως όμως δεν υφίσταται μέτρο σύγκρισης, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ανέκαθεν ασκούσαν πλύση εγκεφάλου και διστρέβλωναν την αλήθεια, επενεργώντας ως παραισθησιογόνο των μαζών από την αντικειμενική προσέγγιση την εξέλιξης των αληθών γεγονότων, όμως εν προκειμένω πρόκειται δια μία ανωτέρω θεσμική αρχή, όπως είναι η Εισαγγελία, η οποία ανυπερθέτως συνιστά το θεμέλιο του Πολιτεύματος.
Τρανή απόδειξη δηλαδή της διαπίστωσής μου περί μερική εθελοτυφλίας της Εισαγγελίας, ήταν η μεγαλειώδης συγκέντρωση των αλλοδαπών, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, εις το Σύνταγμα όπου, πλέον των 5.000 Πακιστανών, είχαν συγκεντρωθεί, προκειμένου να υποδεχθούν γηθοσύνως το νέος έτος, δίχως την λήψη ουδενός προστατευτικού μέτρου, οι απτές εικόνες, τεκμήριο αληθείας όπου έκαναν τον γύρω όλου του κόσμου, καίτοι παρασιωπήθηκαν εκ των ενταύθα μέσων μαζικής ενημερώσεως.
Διαρκούσης της συγκέντρωσης αυτής, επί 5 συναπτές ώρες, απουσίαζε η αστυνομία, ουδείς παρενέβη να τους διαλύσει ησύχως, εκδηλώνοντας τοιουτοτρόπως η κυβέρνηση αφενός παντελή αδιαφορία για την δημόσια υγεία λόγω ότι ο επαγόμενος συνωστισμός εκ των ως άνω στιφών συνιστά πηγή διασποράς και εξ ετέρου αναλγησία όχι δια τον διωγμό των Ελλήνων ως προς την τήρηση των μέτρων όσο δια τους ιδικούς μας ανθρώπους όπου δοκιμάζονται εις τις Μ.Ε.Θ, τις εντατικές και τα θεραπευτήρια, εξαιτίας και συνεπεία της αυτής ταύτης κατάστασης της διασποράς του επίμαχου ιού.
Η παράλειψη της αυτεπάγγελτης παρέμβασης ως προς το κραυγαλέο αυτό ζήτημα δημιούργησε εύλογα ερωτήματα καθότι πρόκειται δια την δημόσια υγεία.
Εις επίρρωση των ως άνω, αλγεινή αίσθηση προκάλεσε γνωστός εκ των μέσων μαζικής ενημερώσεως, λοιμωξιολόγος ο οποίος μονοπωλεί την επιστημονική αλήθεια κατ’ εντολήν της κυβέρνησης, ως αυθέντης κατέχων το αλάθητο, να απειλεί ευθέως τους πολίτες εν είδει δημοσίου κατηγόρου με επιβολή φυλακίσεων προς τους πολίτες, εάν δεν συναινέσουν προς την ιατρική πράξη του εμβολίου, μία ενέργεια η οποία υπερβαίνει τα καθήκοντα του και την εξουσία του αλλά και συνιστά αυτόχρημα κατάφωρη καταχρηστική άσκηση της ασυλίας την οποία απολαμβάνει εκ του σκανδαλώδους «ακαταδίωκτου» το οποίο θεσμικά τον διέπει.
Οι ως άνω θεσμικές καταστάσεις φρονώ, ότι συνιστούν μία πηγή σκέψεως και προβληματισμού για το τι κοινωνία ζητούμε, μία αντικειμενική δικαιοσύνη, επιστημονικό πλουραλισμό, ελευθερία, θεσμική θωράκιση της δημόσιας υγεία; ή μία κοινωνία Σοβιετικού Τύπου, όπου υπό την επίφαση του Μανδύα της Δημοκρατίας, όπου το εκάστοτε οιονεί Σιδηρούν παραπέτασμα ελέγχει με «μαφιόζικες πρακτικές» άπαντες τους θεσμούς ως πλήρως ελεγχόμενα εργαλεία εξυπηρέτησης της κυβερνητικής πολιτικής αντιμετωπίζοντας τους πολίτες ως ανδράποδα και τους αντιδρώντες ως βέβηλα σκύβαλα διότι τολμούν θεσμικά να αμφισβητούν την παντοδυναμία του άτρωτου ηγέτη; Η επιλογή ανάγεται εις διακριτική ευχέρεια της συλλογικής βουλήσεως.
Χαράλαμπος β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
